van wanhoop naar wederzijds vertrouwen
Be Happy Family
.png)
Je houdt intens veel van je hond.. Maar steeds vaker voelt het alsof je tekortschiet.
Je doet alles voor hem. Je hebt al meerdere trainers geprobeerd. Oefeningen gedaan. Goedbedoelde adviezen opgevolgd. Je bent blijven zoeken. Blijven hopen. Blijven proberen. Maar hoe graag je ook wil —het blijft misgaan.
Je hond valt uit. Trekt je omver. Blaft uit het niets. Bezoek betekend chaos. En elke keer dat het gebeurt, voel jij jezelf kleiner worden. Een brok in je keel, een knoop in je maag. En daar is ’ie weer. Die gedachte die je wegduwt, maar toch af en toe opduikt:
“Het zou makkelijker zijn als je er niet meer was.”
En dat breekt je.
Want je wíl dit niet. Je wil er voor hem zijn. Hem begrijpen. Hem helpen. Maar hoe harder je je best doet, hoe verder je uit elkaar lijkt te drijven. Je voelt je verdrietig. Alleen. En diep vanbinnen begint die vraag te knagen:
“Ben ik wel goed genoeg voor hem?”
Herken je dit?
Je staat in het bos. Andere honden in de verte. Jij probeert kalm te blijven, maar je lijf trilt. Je hart bonkt. En nog voor je iets kunt doen, vliegt jouw hond er al in. Weer. Jij bevriest. Weer geen controle. Weer die schaamte. Je durft niet te kijken — niet naar je hond, niet naar de mensen om je heen.
Je weet inmiddels precies wanneer je buren hun honden uitlaten. Je kiest je momenten, je wijkt uit, sluipt langs struiken. Alles om confrontaties te vermijden. En terwijl jij gespannen loopt, zie je anderen vrolijk kletsend wandelen met hun hond naast zich. Het steekt. Niet omdat je het ze niet gunt —maaromdatjij dat ook wilde. Vroeger zag je het voor je: een vriendje, samen naar het bos, naar het strand, op pad. Nu voelt het alsof je vrijheid bent kwijtgeraakt.
De deurbel gaat. En jij staat al ‘aan’. Je weet wat er komt. Blaffen. Chaos. Jouw stem die probeert te overstemmen. Mensen die verbaasd of ongemakkelijk kijken. En jij, met rode wangen en trillende handen, denkt weer: “Waarom lukt het me niet?”
Je vriendin stuurt een foto van een wandeling met haar hond. Je voelt een steek van jaloezie. Niet omdat zij daar is — maar omdat jij er wéér niet bij bent. Omdat jij opnieuw ‘nee’ hebt gezegd. Omdat je hond niet meekan. Omdat je het niet aandurft. Je wereld wordt kleiner. Niet omdat je dat wil. Maar omdat het niet anders voelt.
En dan komt die ene gedachte. Die je niet hardop durft te zeggen: “Had ik dit wel moeten doen? Was ik maar zonder hond…” Niet omdat je hem niet liefhebt. Juist daarom. Maar je bent zó moe. Moe van de spanning. De paniek. De constante oplettendheid. Klaar met de pijn in je buik als het wéér misgaat. En het schuldgevoel als je hem wéér binnenhoudt. Wéér begrenst in plaats van leeft. Wéér boos doet. Wéér discussie met je partner. Wéér niet op vakantie kunt. Wéér opneemt voor je hond tegen je bezoek. Wéér met tegenzin naar buiten gaat. Je wilde het goed doen. Voor hem. Voor jullie samen. Maar nu voelt het alsof je hem — en jezelf — elke dag een beetje tekortdoet.
Als je niets verandert...
Dan blijf je leven in overlevingsstand. Elke wandeling is een risico. Elk onverwacht geluid een dreiging.
Je blijft op je hoede, dag in dag uit. Je gaat minder naar buiten. Zegt vaker ‘nee’. Je sluit jezelf af — uit bescherming. Je sociale leven droogt langzaam op. Je hond raakt gefrustreerd. En jij? Jij trekt steeds vaker de conclusie dat jij het probleem bent.
Je twijfelt aan alles: je keuzes, je hond, je rol als baasje. Je voelt je schuldig als je weggaat — en schuldig als je thuisblijft. Je hele leven draait om managen. Voorkomen. Inhouden. Uithouden.
Tot er een moment komt…Datje naar je hond kijkt — en niets meer voelt. Geen hoop. Geen verbinding. Geen toekomstbeeld. Alleen leegte. En dan zeg je het hardop. Misschien tegen je partner. Of tegen jezelf.
“Ik trek dit niet meer.”
En je meent het. En als je daar bent — echt daar — voelt alles als falen. Alsof jij tekort bent geschoten. Alsof je hond niet meer te redden is. Alsof jullie verhaal hier stopt.
